Με στυλ ίσως παλιό

ΣΑΝ ΑΝΕΜΟΣ

Είμαι ένα άπιαστο πουλί,
διασχίζω τα κρύα σύννεφα
και τα συμπαντικά γαλάζια
του πλανήτη ακουμπώ.
Σαν άνεμος λοιπόν κι εγώ,
μα από άνεμος πιο άνεμος
συνάμα. Κι αντίκρυ,
ευχήθηκα κάποτε να δω
( ή μου ευχήθηκαν ; )
άλλο πουλί να έρχεται προς
εμένα,
εξαντλημένο πλάσμα νά ’ναι αυτό
φτερούγες ισχνές και μαδημένες
τα βάθη τα αμέτρητα να βλέπει
και να τρέμει.
Να σαν το βράχο που ίσως
κυλήσει απ’ το γκρεμό
τη γη θε να τραντάξει,
κομμάτια πλέον να γενεί,
χώμα, καημός και πέτρες!
Αχ μεγαλεία αλλοτινά, έχετε
πια περάσει;
Μια ψυχή ν’ αγαπήσει και αυτό
μονάχη σαν κι εμένα
που να πετά τόσο ψηλά
στα κυανόμαυρα ουράνια.
Βοήθεια λίγη να δοθεί
κι αγάπη και συμπόνοια
να γίνει σύντροφος γερός,
για μακρινό ταξίδι...