Με στυλ ίσως παλιό

Μία αγνή καλλιτέχνις

Ναι, και αυτό είναι το παράξενο·
οτι τα μάτια του με συλλαμβάνουνε,
πάντοτε και δίχως νά ’χω φταίξει,
δίχως τη διάθεσή μου...
Είναι να μη γευτείς κομματάκι
πειρασμό σε αλλάζει σε πωρώνει.
Είναι λοιπόν πράγματα αυτά
να μη ρυθμίζομαι στης καρδιάς τον
πυρήνα, που μπλέχτηκα με ψεύτη
και χαμπαριάζω και
επιτρέπω ασύστολα να υποδυθεί, να
θεατρολογήσει που ανάγκη έχει
που φόβο έχει, εγώ η θεατής
και κακή σκηνοθέτις ;
Και σε ερμηνεία κακίστου βαθμού
απαντώ με ζητωκραυγές,
χειροκροτήματα και κριτικές που
ενώ σημαδεύουν καθόλου δε θίγουν,
                                   κανέναν.
Κάποτε αηδιάζω και αργώ να πατήσω
στις παραστάσεις.
Γυρνάω έστω αργά στο
κλείσιμο της τουρνέ κι
αντικρίζω το “αφοσιωμένο” βλέμμα
του πρωταγωνιστή που κλέβει
τις εντυπώσεις.
Τελικά παραμένω πιστότατα
μία αγνή καλλιτέχνις...